κοροιδο Εν+ταξει
να μαι παλι μονος να ταξιδευω μεσα στου ονειρου σου την ζαλη στις ραγες πανω ενος τρενου που εχει χασει καθε χαρτη, ανακτηση ηλιου φως λαμπερο, το χαμογελο σου ειναι για μενα οδηγος. Οι κορυφες των βουνων μοιαζουν σαν καρβουνα σβησμενα με αυτο το σταχτι χρωμα, να περιμενει το φυσημα του θεου. Αναμεσα τους παντα υπηρχε αυτη η προσμονη οπως και των βουνων. Αθελα τους μεσα σε ενα συμπλεγμα ελαττωματων και διαφορων αλλων, ανακαλυπταν την υπεροχη τομη της συνηπαρξης και της αυθεντικοτητας. Η θεση της στην κοινωνια, την σεξουαλικοτητα και στις σχεσεις της ηταν κατι αναμεσα, σε ταπεινη γκεισα και εκολαπτομενου ποπολαρου. Αυτος ατημελητα αδιαφορος, με εξωσχολικες ανυσυχιες ανευ σημασιας.
Η διαδρομη του τρενου που ενωσε αυτο το χασμα ηταν οπως η ενωση των δυων πολων με τις νοητες γραμμες του γεωγραφικου μηκους και πλατους. Η ιδια γεωγραφικη αποδραση του νοτου, που κατευθυνετε στον βορρα. Αν και λιγομιλητη και αφοσιωμενη στα πληκτρα του υπολογιστη της, γραφοντας το διδακτορικο της, για την βιολογια με θεμα σημαδοτικα μονοπατια. Αραγε ο πυρανας του οξωδωτικου στρες της πρωτης επαφης και το αντιθετο; ολες οι σκεψεις αυτες ηταν ο διαλογος τους, κανοντας το στρες και την αγωνια να γινετε ενα μονοπατι προσβασιμο και ευχαριστο. Απο την αρχη του ταξιδιου διαφοροι που ειχαν αυτο το οξειδωτικο στρες το να βρουνε την θεση τους, βρισκαν απαντησεις αναμεσα στις θεσεις 31 μεχρι 36, αυτο γιατι μαλλον σε εκεινο το βαγονι το οξειδοτικο στρες ειχε αποβληθει οπως απο τα λουλουδια, το διοξειδιο του ανθρακα την νυχτα, δινοντας χωρο στο λουλουδι να αναπνευσει οπως η θεση 35 ισως η 36 που μαλλον ειχε ξεχασει, οτι δεν πρεπει να κοιμομαστε μεσα σε δωματιο με λουλουδια χωρις να αφησουμε ενα παραθυρο ανοιχτο. Οσο για την θεση 31 ενιωθε σαν την ταχυτητα που ανειγειλε ο καλοσυνατος κυριος και ευγενεστατος ως προς την ενημερωση των επιβατων για την ολιγολεπτη σταση για την αλλαγη της μηχανης. Το ξεκινημα γρηγορο αλλωστε υπηρχε και αναγγελια για αυτην την κατασταση η οποια θυμιζε τις καταστασεις αλλαγης του περιβαλοντος που αναζητουσε το οξειδιωτικο στρες να συμπεριληφθει και να κανει την δουλεια οπως η σκουρια πανω σ ενα σιδερο. Το οποιο και αυτο οφειλετε στην οξειδωση. Θυμαμαι στο τελευταιο μεγαλο ταξιδι που ειχα κανει στην δικια μου κοντινη αμερικη στο λιμανι που εβλεπα την σκουρια πανω σε ενα καγκελο και αναμεσα στα τετραγωνα που χωριζαν οι καθετοι και οριζοντιοι σκουριασμενοι σιδερενοι δοκοι που μεσα τους εβλεπες ολη την τριβη των καταστασεων και οτι η ομορφια αλλαζει. Καθετι που φθειρετε αλλα παραμενει εκει ωστε να διασταυρωσει αυτο που θα το φθειρει. ωστε ετσι μεσα απο εκει να νιωσει κατι αλλο. την ολοκληρωση του. Οπου μεσα σε αυτην την ζαλη του τουνελ που περνουσε εκεινη την ωρα το τρενο και οι σκεψεις των τριων θεσεων διημιουργουσαν την αμηχανια, που δεν εφυγε με την αλλαγη μηχανης, του γρηγορου σνακ του κυλικειου. οπως δεν φευγει η αναρωτηση οταν ξυνεται το δεξι μου χερι θα δωσω η θα παρω λεφτα.
