άντε που το πας και που το σέρνεις
όταν τραγουδούσε η Αλίκη είναι το στρώμα μου διπλό, έχω ήθελα ένα διπλό λαϊκό για να ξυπνήσω, κάτι που επιβεβαίωσε μετά και ο παπαζογλου. άραγε η Αλίκη είναι η παμελα Άντερσον της Ελλάδος; αν ναι γιατί πότε δεν την είδαμε έτσι; το τυχαίο ατύχημα είναι που πονάει πιο πολύ και επίσης αυτό που σε κάνει να νιώσεις, ότι πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. τίποτα δεν είναι εύκολο κυρίως αν πιάνεις τα αρχίδια σου αντι το Μάη. θα σας πω το εξής: όταν το κάνεις συνέχεια, χάνει την ουσία του και την πρωτοτυπία του, το να το κάνεις για καλό μήνα και άλλες τέτοιες εορταστικές καταστάσεις. θυμάμαι που μου πες ότι πάντα θα την περνούσαμε φίναq άλλα ξαφνικά πήγε εφτά, τι οχτώ, τι εννιά, σαν την ταινία τι 30 τι 40 τι 50 και μεγάλωσα τόσο όσο να ξέρω ότι είναι πλέον αργά για να κάνω πράγματα, που να χορεύονται σαν ένα τουιστ που έχει μπουζούκι και θέλει να κάνεις ένα βήμα δεξιό και ένα αριστερό
