οταν λειπω παω σε συναυλιες του Elvis
δυο ανθρωποι μεσα σε ενα δωματιο. ο μεγαλυτερος μου φοβος και ποθος ταυτοχρονα να συγχρονιστω να μαθω να κανω τον αλλον που βρισκεται μεσα στο δωματιο τον ιδιο με μενα. εχω φαει ολη μου την ζωη να το προσπαθω χωρις αντικρυσμα χωρις καμια ανοχη και καμια κριτικη, πλεον μου ειναι ευκολο να παρηγορουμαι για αυτο μου το ατοπημα αλλα δεν μου ειναι ευκολο να ξεπερασω την ιδια κατασταση. οπως λεει και ο Γιαννης θελω να βγω απο δω μεσα αλλα μενω. μενω γιατι ειμαι ανημπορος να διαχειριστω καθετι καλο η κακο που γινεται αναμεσα σε μενα και σε μενα. να το ριξω και να το κανω και λιγο πιο λαικο δυο φωνες μου φωναζουν αλλα και λιγο πιο μορτικο στον απεναντι μου βασει τα λογια του μεγιστου για μενα και καδραρισμενο στο σαλονι μου Στρατου και τι δεν κανω για να βρεθω στην αγκαλια σου και εσυ μου δινεις και μια πικρα παραπανω καθε στιγμη. η δεξια νιβει την αριστερη και τα δυο το προσωπο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου