No More Shall We Part
γενικως δεν εχω κορνιζες, αλλα παντα ηθελα να νιωσω πως
ειναι να ζησεις, μεσα σε ενα καδρο και ο λογος ειναι οτι εισαι
περιτριγυρισμένος απο ξυλο η μεταλο η οτι αλλο μπορει να σκεφτεις, και να
φτιαξεις μια κορνιζα. ειναι δυσκολο να εισαι καπου ακουμπημενος, αφημενος, για
πολυ καιρο και να θυμιζεις στον αλλον η στον ιδιο σου τον ευατο, εκεινη την
στιγμη που ειχες πρωτο νιωσει οταν ειχε τραβηχτει εκεινη γωτογραφια. καθε φορα
εχει μια αλλοιωση που δεν καταλαβαινεις. αυτο που συμβαινει στις ταινιες τι
βλαχια που ειναι ο αλλος και πηδαει την γραμματεα και κατεβαζει την κορνιζα που
εχει την γυναικα του και τα δυο του παιδια το ενα με σιδερακια. φαντασου ποσο
κολλημενοι ειμαστε στην ''εικονα'' και ποσο δεν μπορουμε να αφεθουμε ακομα και σε ενα γαμησι επανω στο γραφειο. το πιο
τρελο ειναι και με αυτο θα κλεισω οτι στα νεκροταφεια η φωτογραφιες που
υπαρχουν μεσα στις κορνιζες των πεθαμενων οι περισσοτερες αν οχι οι πιο πολλες
ειναι τραβηγμενες απο μπουζουκια. αυτο αν ειναι τραγωδια να εισαι με τα
γαρυφαλλα ετοιμα να τα πεταξεις στο γονιδη και ταυτογρονα τα στεφανια να
στεκονται απο πανω σου και το ενα απο δεξια να λεει στον αγαπημενο μας πατερα
και το αλλο αριστερα στον αδελφο και θειο
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου