ειδα μια blogger να πεφτει και εκανα μια ευχη να χασει το goodie bag της
παντα μου αρεσαν οι παππουδες που μουρμουρουσαν ενα σκοπο. ο οποιος δεν ειχε λογια αλλα δεν ειχε και συγκεκριμενες νοτες. καπως ετσι μουρμουρουσα και εγω τα συναισθηματα μου στον ευατο μου. και οταν τα ελεγα σε καποιον αλλον εβαζα και κανενα στιχο μπερδεμενο ετσι οπως ενιωθα και εγω. θυμαμαι της διακοπες στην κρητη σαν εναν τετοιο σκοπο ανακατεμενο. απο πολη σε πολη. και απο αγνωστους ανθρωπου,ς που μαζι τους εσπαγα την μονοτονια του τονου. που μπαινει στο γιωτα της λεξης μοναξιας. ο γυρισμος του σκοπου μου ηταν οπως μετα το κουπλε ερχετε το ρεφρεν δις παρακαλω, για μεγαλυτερη εμφαση. αυτος ο σκοπος ηταν και ο τελευταιος. για εναν ανθρωπο που ποτε δεν το εβαλε κατω και σιγοτραγουδουσε η καρδια της ,το ιδιο γλυκο σκοπο για την ζωη. μονο που στο δικο της ρεφρεν δεν υπηρχε δις. και αυτο γιατι, ειχε μονο μια ευκαιρια για ζωη. και ετσι την αξιοποιησε οσο καλυτερα μπορουσε. τις νυχτες υπηρχε αγρυπνια και δεν ηξερα αραγε στις κανονικες αγρυπνιες, στην εκκλησια ακουγοντουσαν ραψωδιες ; οπως αυτη εξηστορουσε με θρηακευτικη ευλαβια, το συνεβαινε στην δεκατια του οχδοντα, απο μουσικη, φλερτ και προβληματισμους. πως θα αποχωριστουμε την βατα απο τα παλια μας σακακια, που δεν ειναι πια στην μοδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου