Η μουσική ήταν και το φρέσκο νερό που την κρατούσε αμάραντα τα σφαλματα μου απεναντι της, αλλά και η γλίτσα της στασιμότητας μέσα στο νερό που πάντα κρύβεται, ευτυχώς, μέσα σε ένα σκούρο βάζο καθώς αγκαλιάζει τον μίσχο της ειναι σαν ενα τραγουδι που σου ζηταει να ζησεις ελευθερη μεσα στην τοση απυθμενη κατασταση των υπολογων σου. οσο για την φωτοσυνθεση της ζωης μας / της ειναι σαν να πετας αναμεσα σε δημοσια αναταραχη υπερηχων μεσα απο την διαβρωτικη κατασταση μια υγρης σκεψης που σε οδηγει να εισαι σε μια κατευθυνση απαλλοτριωσης. πηγαινει κατω και με τραβαει προς τα πανω ποτε μου δεν καταλαβαινα αν επρεπε να τρελαθω η να το παιξω ανετος σε αυτο το κατρακύλισμα. δεν με νοιαζει αν εισαι αριστεροκρατικη οικογενια πλεον.
