Take me the church
δεν μπορώ να ξεχάσω τις θείες στις μονοκατοικίες, που βγαίναν το καλοκαίρι στο πλατύσκαλο της πόρτας εισόδου. και αγνάντευαν το απέραντο γκρι τη απέναντι πολυκατοικίας. και του περαστικούς. και έλεγα καλά τι σόι βίτσιο είναι αυτό και τι σόι επιδημία. πέρασαν τα χρόνια και κατεβαιναμε καθημερινά Ναβαρίνου. μέχρι το τελευταίο λεωφορείο τη γραμμής 26 που έφευγε στις 12 απο το τέρμα της πλατείας ελευθέριας. και μάντεψε που καθόμασταν? στο πλατύσκαλο της πολυκατοικίας δίπλα από την πιτσαρία first. εκεί που πίναμε τις μπύρες που αγοράζαμε από τον Όθωνα. γιατί τις είχε πιο φτηνές, αν και δεν ήταν κοντά έπρεπε να περπατησεις και ευτυχώς περνούσες από το δημόσιο ουρητήριον, που ήταν πίσω από την εκκλησία του κων/νου και Ελένης. έτσι και ξελάφρωνες και πήγαινες για ανεφοδιασμό, να γυρίσεις και το γυάλινο μπουκάλι. επίσης πολλές φορές ανηφορίζαμε και για τα πανεπιστήμια. πάλι σε μια εκκλησία την πέφταμε δε θυμάμαι πως την λένε. γενικώς είχαμε μια έφεση προς της εκκλησίες. πιο μικροί το στέκι μας ήταν οι άγιοι Θεόδωροι, στις συκιές. άλλα εκεί ήταν η πιο εκπληκτική. είχε όλη την Θεσσαλονίκη πιάτο. εκεί έκανα και το πρώτο τσιγάρο. ένα cooper. που πληρώσαμε όλοι μαζί για να πάρουμε το πακετο. εκεί πίναμε και τον σπαστο καφε κυφωνιδη που αγοράζαμε από τον κυρα αγγελο που ήταν δίπλα από το κουρειο ο Παοκτσης. τοτε εκεινα τα χρόνια που ακομα θεωρουσαν το αριστερο χερι του διαβολου στο δημοτικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου