Τα ιρωικα κοροιδα
θυμαμαι τα παρτυ της ζωης μου που σε καποια φαση γινοντουσαν απογευμα στην λεωφορο νικης διοτι δεν ειχαμε και αλλη εμεις στο παλιο αρωμα. τοτε που τα αρωματα ηταν τοσο αλλου σαν τον κουρο ενα πραγμα τοσο μπροστα για την εποχη του. που δεν το φορουσε κανεις και επρεπε να εκτιμησεις, το αποσταγμα του στα 33 σου. οσο για τα αποσταγμα της εποχης, που αφηνες πισω σου, καθε ειλικρινεια και καθε ελπιδα για το τι σε νοιαζει το τι κανω εγω αλλα και το ποιος ειμαι. οι γκομενες ηταν τοσο "τελευταια" προτεραιοτητα και ο λογος ηταν οτι παντα ηταν φορτικες του στυλ Χρηστοοοο παμε βαρεθηκα. Ενω αν στο ελεγε ενας φιλος σου αυτο θα του ελεγες καντηνα και μιλαμε. πρεπει να καταληξω καπου γιατι θα λεω αχρηστα πραγματα οπως ειναι και αυτο το blog (επιτελους βρεθηκε καποιος να το πει). τα παρτυ της ζωης μου ειναι αυτα που δεν εζησα ακομα γιατι αυτα που εζησα τα εζησα και? εκει να μεινω? το ξερεις ποιος ειμαι εγω? ξερω. ο βλαχος που ενθουσιαστηκε στο πρωτο big brother που ισως εβλεπε λιγο τσοντα απογευματιατικα στης επαναληψεις του. η διαφορα αναμεσα στην δυση και την ανατολη ειναι η μια παει δεξια και η αλλη αριστερα?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου