ειμαστε αναπηροι χωρις χωρο σταθμευσης
ειναι δυσκολο να σκεφτεσαι τον ευατο σου πρωταγωνιστη, αλλα εκεινος να εχει την αισθηση του κομπαρσου, και αυτο γινετε παντα στην επομενη ταινια που σκεφτηκες ,γιατι να μην παιρνω εκει πρωινο .γιατι να μην χουφτωνω αυτον τον πισινο. ειναι η ικανοιηση αρκετη, της ταινιας σου χωρις ποπ κορν, με μια αδεια θεση διπλα σου, και χωρις γκρινια οτι δεν ρουφαει το καλαμακι. ποτε δεν θα το μαθω μεχρι η δικια μου ιστορια παιχτει στο σινεμα. μεχρι που το δακρυ μου ανακουφισει ολη αυτην την αισθηση οτι παντα με κυνηγαει μια καμερα. ηταν ενα παιχνιδι που το παιζαμε πολυ στην εφηβεια και δεν εχει κοψει ουτε ενα εισητηριο ουτε μια επισημη πρεμιερα. ειναι τοσο ανταγωνιστικο, οσο και ενα ποντικι υπολογιστη. δεξι κλικ πολαπλες εντολες, αριστερα κρατα το απλο. διαλεξε και παρε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου